De laatste weken

Hoi lieve allemaal!

Het is een alweer een tijd geleden dat ik een update heb gegeven van mijn avonturen hier, dus het werd wel weer eens tijd! En met nog maar twee weken te gaan, wordt het ook tijd om de balans op te maken en denk ik dat dit mijn laaste bericht zal zijn vanuit Tanzania! Hoewel ik het nog steeds naar mijn zin heb hier en supermooie dingen heb gezien, leuke dingen heb gedaan en ontzettend veel aardige en lieve mensen heb ontmoet, vind ik het ook wel weer fijn om naar huis te gaan om al die lieve en aardige mensen die ik de afgelopen drie maanden heb moeten missen weer te zien!

De afgelopen drie maanden heb ik in het huis van Mama George mogen wonen en ik denk dat ik me geen betere gastmoeder had kunnen wensen! Ik kan ontzettend met haar lachen en ze heeft er dan ook zeker voor gezorgd dat ik me hier thuis voelde. Daarnaast heb ik drie maanden een kamer gedeeld met Eleri. Ook met haar heb ik de grootste lol en ik denk dat als mijn huis niet zo leuk waren geweest, dat ik het een stuk zwaarder had gehad hier.

Hoewel het in mei wat rustig was met het aantal vrijwilligers, is het nu de examenperiode overal een beetje voorbij is een komen en gaan van nieuwe vrijwilligers. Inmiddels heb ik mensen uit Denemarken, Engeland, Duitsland, Zwitserland, Nederland, Amerika, Australie, Norwegen en natuurlijk Tanzania ontmoet. We wonen nu met zes vrijwilligers in ons huis, dus het is een drukke bedoeling, maar wel gezellig!

Afgelopen woensdag was de laatste schooldag voor de kinderen van de Meso Nusery School. Omdat het de laatste schooldag was gingen we op schoolreisje! Net zoals de vorige keer gingen we naar Fun City, waar ze een pretpark en een waterpark hebben. We gingen gelukkig niet naar de dierentuin, want dat zou ik denk ik niet nog een keer overleven. Na een geslaagde dag nam ik afscheid van de kinderen en leraren van deze school en bracht ik donderdag en vrijdag mijn laatste dagen door op de Sinza Special School .

Afscheid nemen van de leraren en kinderen was best gek omdat ik niet weet of ik ze ooit nog een keer ga zien. Ik zou het superleuk vinden om nog een keer terug te komen, maar of dat lukt weet ik nu nog niet. Het contact met de school voor speciaal onderwijs sluit ik niet helemaal af, want ik heb beloofd om ze, als ik weer thuis ben, informatie te sturen over visies die wij hier hebben met betrekking op het lesgeven aan leerlingen met een beperking (met name autisme). Wat ik in de afgelopen periode heb gezien is dat ze de kinderen wel heel graag dingen willen leren, maar soms niet zo goed weten hoe ze het aan moeten pakken. Waar zij een kind zien dat vervelend is, zie ik een kind dat zich verveelt en aandacht nodig heeft. In de afgelopen periode heb ik ze proberen te helpen om dat in te zien. Helaas hebben ze ook niet altijd het geld en de mankracht ervoor om de kinderen te geven wat ze nodig hebben om goed te kunnen leren. Ook wanneer ik thuis ben zal ik proberen om met ze in contact te blijven en ze te steunen met de kennis die wij hier in Nederland hebben.

Mijn laatste twee weken zal ik samen met twee Zwitserse meisjes in het weeshuis werken waar een aantal kinderen van mijn andere school (Meso Nusery school) wonen. Dit weeshuis is totaal anders dan het weeshuis waar ik vorige keer ben geweest. Dat anders is in dit geval helaas niet in goede zin. Er zijn in dit weeshuis meer kinderen, maar er is minder ruimte en ook de andere omstandigheden zijn verre van goed. Kinderen hebben een slecht gebit, dragen vieze kleren en krijgen niet de liefde en aandacht die ze nodig hebben. Ik zou ze het liefst allemaal mee willen nemen om ze een goed thuis te kunnen bieden, maar dat kan ik helaas niet.

Naast dit alles heb ik ook een dag meegelopen op de verloskunde afdeling van het ziekenhuis waar mijn huigenootjes Eleri, Faith en Sarah werken. Ik was wel enigszins nerveus om naar het ziekenhuis te gaan, want ik had geen idee hoe ik erop zou reageren, maar het viel me allemaal reuze mee! Het ziekenhuis is natuurlijk totaal niet te vergelijken met een Nederlands ziekenhuis. In plaats van dat vrouwen die bevallen een eigen kamer hebben, hebben ze hier een ruimte waar acht vrouwen tegelijk kunnen bevallen, op een bed wat lijkt op een bed wat je bij de huisarts aantreft. Het is wel mogelijk om bedden af te schermen, maar vaak gebeurt dat niet. Ook mag de vader van de baby of andere familie hier niet bij de bevalling aanwezig zijn. Ergens wel te begrijpen, want er lopen hier al zoveel mensen rond op de afdeling, dat familie er niet echt meer bijpast.

Pijnstilling tijdens de bevalling kennen ze hier trouwens ook niet echt, dus ik denk dat veel westerse vrouwen nog wat van Afrikaanse vrouwen kunnen leren. Ondanks dat ze geen pijnstilling kregen, hielden ze zich vrij rustig en maakte lang niet zoveel kabaal als ik had verwacht. Het was voor het eerst dat ik een bevalling heb gezien en dat was een bijzondere ervaring!

In de afgelopen periode ben ik natuurlijk ook nog een weekje naar Zanzibar geweest! We hebben gezwommen met zeeschildpadden, gesnorkeld in water zo blauw dat het bijna pijn deed aan je ogen en een bezoekje gebracht aan de hoofdstad van Zanzibar: Stonetown! Verder hebben we vooral gerelaxt bij het zwembad en genoten van het eten!

Mijn avontuur in Tanzania is bijna ten einde en ik heb ontzettend genoten van mijn tijd hier en ben dankbaar voor alle dingen die ik heb mogen zien en meemaken en voor alle mensen die ik heb mogen ontmoeten. Het was best spannend om voor het eerst zo ver van huis te zijn voor zo'n lange tijd, maar het is me gelukkig goed afgegaan! Ik had genoeg mensen om me heen om op terug te vallen als ik het even moeilijk en ook de mensen van projects abroad waren fijn om mee te werken. Deze ervaring had ik zeker niet willen missen en ik kijk er dan ook met een grote glimlach op terug. Ik ga Tanzania ook zeker missen en hoop dat ik ooit nog een keer terugkom.

Nog twee weken en dan staat deze smurf weer op Nederlandse bodem..

Tot snel!

Liefs, Mies